Afgelopen week heb ik de documentaire In Utero voor de zoveelste keer bekeken, ik ben de tel kwijt. Het is net als met het voor 2de of 3de keer lezen van een boek: telkens komt mijn focus weer op andere aspecten te liggen, of ik zie ineens grotere verbanden en lijnen.

Zo werd me opnieuw duidelijk hoe belangrijk het is dat er vanaf de conceptie op jou, als nieuw leventje, afgestemd wordt. Dat er aandacht voor jou is, dat er geluisterd wordt, gevoeld wordt en later na de geboorte, dat je gezien wordt. Dat er in ieder geval een poging gedaan wordt om jou te begrijpen, hoe moeilijk dat ook is omdat je in de allereerste fase geen taal tot je beschikking hebt. Dus eigenlijk wordt er van ouders gevraagd congruent te blijven met het verlangen naar een kind. Het kind dat een uiting is van hun liefde.

Empathie

Dit afstemmingsproces brengt bij het kind het hersengebied tot leven waar de empathie zich bevindt. Omgekeerd, als er dus niet of te weinig afgestemd wordt, komt dat hersengebied niet tot ontwikkeling en groeit het kind op als een persoon met weinig empathisch vermogen (= te weinig invoelend vermogen voor een ander). Het kind handelt dan vaak vanuit zijn eigen denkwereld, en is vaak alleen maar met de aandacht bij zichzelf. Het sociaal interactief vermogen komt dus tot stand op basis van de afstemming tussen kind en ouders.

Experiment

Iets van deze ontwikkeling, in dit geval tussen moeder en kind, zien we in een volgend bekend filmpje “Still face experiment”

Als, in dit geval, de moeder niet meer aanwezig is, niet meer afgestemd is op de baby, zien we stress ontstaan. En gelukkig houdt hier het experiment op. Maar in de werkelijkheid kan het dus voorkomen dat die stress die zich uit in krijsen en huilen, op een bepaald moment overgaat in lethargie. Het kind maakt vanuit zichzelf geen uitreikende beweging meer; het heeft zich teruggetrokken. Dat zijn voor hem traumatisch ervaringen geweest. Met als gevolg dat hij zich niet meer laten verleiden tot een sociale interactie en wordt het te onveilig dan kan hij er altijd nog op slaan.

Sociale interactiepatronen

Zo werd mij eens te meer duidelijk dat onze sociale interactiepatronen de wortels hebben in onze vroegkinderlijke tijd. Het onvermogen om je in te leven in een ander, het onvermogen om over je gevoel te praten, het onvermogen om je lekker in een groep te voelen, bindingsangst en verlatingsangst, het zijn allemaal gedragingen ontstaan uit pijn en trauma, die op jeugdige leeftijd in ons zijn geïnstalleerd.

Herstel als je dat wilt

En wat is het goede nieuws? Herstel is mogelijk als je dit wilt. De psychotrauma methodiek van Franz Ruppert, IoPT, maakt het je mogelijk om weer echt contact te maken met het kind zoals jij in oorsprong was. Lees maar eens wat deelnemers aan onze IoPT-basis opleiding zeggen over wat de opleiding hen heeft opgeleverd:

• Ik ben bewuster van wat er gebeurt en wat ik doe en ook al doe ik dingen uit automatisme dan realiseer ik me dat naderhand. Want gelukkig is er nu een naderhand.
• Ik heb meer geduld met mijzelf: voor het eerst had ik het gevoel dat ik het kind in mijzelf fysiek kon voelen
• Ik kan meer naar de intimiteit in plaats van dat ik zoek naar iemand die er niet meer is
• Ik heb beter contact met mijn gevoel……..

Wil jij ook zo’n stap maken?

Wil jij oude patronen herzien of ze in elk geval onder de loep nemen of ze je nog passen? Ruimte maken in jezelf voor andere gedachten over jezelf en anderen? Kom dan eens naar een informatieavond. Of schrijf je hier in voor de IoPT-basis cursus van 10 dagen.