De start van een eigen leven! Dit gezegde ken je misschien. En velen zullen het er volmondig mee eens zijn. Bij die voorstanders hoor ik ook.
Bij dit thema past het verhaal dat Mansuk Patel deelde zo mooi:
“Als kleine jongen groeide hij op in Afrika. Op weg naar school wandelde hij langs een heg waarin allemaal poppen van rupsen hingen die bezig waren uit de cocon te breken. Hij zag dat en hij hielp vele vlinders bij het openbreken van de cocon.
Later op de dag, op de terugweg naar huis, verheugde hij zich toen hij de heg in zicht kreeg. Groot was zijn verdriet toen hij zag dat die vlinders die hij had geholpen om uit de cocon te komen allemaal dood waren gegaan.”
Dit verhaal is mij altijd bijgebleven.
Voor mij betekent het dat we natuurlijke processen niet kunnen versnellen. Dat wij niet moeten ingrijpen in het tot wasdom komen van een ander levend organisme. Als begeleider kunnen we alleen de voorwaarden zo maken dat het organisme optimaal de kans krijgt zijn of haar unieke bijdrage tot bloei te brengen.
Dat geldt voor ouders/coaches/begeleiders/boeren/tuinders/artsen etc. Wij kunnen anderen helpen door de omstandigheden te optimaliseren. In begeleidingstermen zou ik willen spreken van “holding space”. Er is 1 ding dat we vooral niet moeten doen: ingrijpen in het proces van een ander.
De start van een eigen leven!
Dus, als trainer/coach/begeleider, vraagt het van mij te stoppen met het doen van invullingen, met het geven van adviezen. Stoppen met het verrichten van projecties op de ander.
En als ouder kan ik alleen maar naar mijzelf kijken en zien welke ongelooflijke miskleunen ik daar heb gemaakt. Maar ik wist niet beter. Ik had toen ook erkenning van mijn kinderen nodig.
En als partner: ik heb gedrag vertoont waarvan ik nu zeg: waar was ik toen mee bezig. Wist ik veel hoe getraumatiseerd ik was.
Kortom een mooie uitspraak: “ een relatie eindigt door traumatisch gedrag”
