En toen was er geen naam

Het lijkt net een sprookje: lang, lang geleden vond er iets bijzonders plaats. Een moeder was voor de 2e keer zwanger. Haar eerste kind dat ze het levenslicht had laten zien was een jongen. En zoals dat in die tijd – ik spreek nu over de 40-tiger jaren – gebruikelijk was, werd hij vernoemd naar de vader van vader. Hij kreeg dezelfde voornaam als zijn opa: Jannes.

Een aantal jaren later werd deze moeder opnieuw zwanger. Dit gebeurde allemaal direct na de bevrijding van de Duitse overheersers. Mama, papa, opa’s en oma’s keken uit naar de geboorte van het 2de kind in dit gezin.

In die tijd werden er van de zwangere vrouwen nog geen echo’s gemaakt. Dus het werd bij de geboorte pas duidelijk of het een jongetje of een meisje was dat ter wereld kwam.

 

Goed om te weten

Goed om te weten dat zowel moeder als vader al diverse overlijdens hadden meegemaakt: moeder was een zusje verloren, papa een broertje.

Ook goed om te weten dat kinderen in die tijd vaak vernoemd werden naar de vader en moeder van de ouders.

En zo werd er dus ook simpel geredeneerd: 1e kind een zoon, dan zal het 2e kind een dochter worden.

Dat gebeurde ook bij mijn geboorte, het 2e kind in dit gezin. De namen van mijn grootmoeder lagen klaar: Carolina Emilia. Wat trouwens ook de voornamen van het overleden zusje van mijn moeder waren.

 

En toen was er geen naam

En toen liep alles anders. Mijn geboorte was pittig, ik heb er echt voor moeten werken om op de wereld te komen. Waarna er geen hartelijk welkom was omdat er een jongetje was geboren, en vader en moeder geen mogelijkheid zagen om de namen van mijn grootmoeder aan te passen naar een mannelijke variant.

Het heeft even geduurd voor mijn ouders besloten om de voornaam van de vader van mijn moeder te lenen: Antoon.

En zo heeft iedereen een verhaal dat gekoppeld kan worden aan de voornaam. Hoe is dat bij jou geweest?

 

Impact bij mij?

Geen onvoorwaardelijk welkom heeft mijn leven lang impact gehad. Vooral ook omdat dat plaatsvond na een pittige geboorte.  Er is een overtuiging ontstaan: je kunt er heel hard voor werken, maar het feestje zul je zelf moeten vieren, omdat er vaak andere verwachtingen bestaan.

 

Hoe is dat bij jou verlopen?

Ik ben achter mijn verhaal gekomen door het IoPT-resonantie werk. En het heeft mij meer rust gegeven.
Wil jij ook meer rust ervaren en een warm welkom? Het is nooit te laat om dat aan jezelf te geven. Neem dan eens contact op voor een oriënterend gesprek.

 

 

 

 

Toon de Boer

Toon de Boer