Erkenning als overlevingsgedrag. In de 50-er jaren bezocht ik de lagere school: School nr 19 aan de Eendrachtstraat in Apeldoorn. Samen met anderen liep ik ‘s ochtends altijd van huis naar school, vaak op klompen. En dat was toch wel een tippel van 15/20 minuten. Onderweg was het natuurlijk ook zoals ik het noem “donderjagen” met elkaar: trekken, sleuren, hardlopen, duwtjes geven etc.
Ik snakte naar een lekker potje voetbal
Mijn ouders vonden het belangrijk dat ik mijn best deed op school. Zo herinner ik mij een beslissing die zij buiten mij om namen: het was beter dat ik mij niet aansloot bij de voetbalclub. Ik moest eerst maar de school afmaken. Ik was 9 jaar! En ik snakte natuurlijk naar een lekker potje voetballen en wilde ook graag deel uitmaken van een club.
Aangemoedigd
Dus al vroeg heb ik geleerd om te zorgen dat ik goed presteerde. Dan waren mijn ouders tevreden, en dat wil je als kind toch? Die prestatiedrang ging ver en werd aangemoedigd door ouders, school, grootouders etc. Want het was gebruikelijk om je rapport te laten zien aan grootouders en soms zelfs aan de buren. Dan was je helemaal blij als je daar een paar dubbeltjes voor kreeg en je kreeg natuurlijk complimenten.
Als ik dit schrijf, moet ik trouwens ook even denken aan al die mensen die op LinkedIn laten zien dat ze weer een diploma of certificaat gehaald hebben. En al die instituten die er trots op zijn dat ze weer een club geslaagden hebben afgeleverd. Ik moet dan altijd even glimlachen omdat mijn oude herinneringen dan ook weer terugkomen.
Waardering
Dat presteren om waardering te ontvangen heb ik van jongs af aan geleerd. Mijn ouders keken voorbij aan wie we waren, waar we behoefte aan hadden, wat ons blij maakte. En dat was vast en zeker allemaal met de beste bedoelingen, maar had wel impact. Bijkomend effect was ook dat de verbinding met mijn gevoel wel heel minimaal werd.
Erkenning
Met dat streven naar erkenning ga je dan de grote wereld in. En natuurlijk ging ik daarmee door, omdat ik niet iets anders kende. Dus carrière maken, streven naar een hogere positie, was een gevolg van dat gemis op jonge leeftijd ontstaan. En het tijdsbeeld in de jaren ’70’ was ook niet uitnodigend om een reis naar binnen te gaan maken.
Reis naar binnen
Die reis naar binnen begon toen ik zo rond mijn 50-ste in een burn-out terecht kwam. Ik fietste zo het wak in. En het water was koud genoeg om mij wakker te schudden. Het echte leven klopte op de deur.
Na eerst wat voorwerk verricht te hebben: NEI-week in Papendaal en NLP-opleidingen was het tijd om aan de grote ontdekkingsreis van mijn leven te beginnen en zo langzamerhand kwam er steeds meer vulling voor die leegte in mij. Nu ruim 25 jaar later kan ik nog steeds met voldoening terugkijken op de beslissing die ik toen genomen heb. Ook al kwam ik in het begin veel angst, verdriet, tranen en boosheid tegen.
Erkenning of authentiek zijn
Nu, levert mijn dagelijkse werk als procesbegeleider bij persoonlijk ontwikkelwerk, mij elke dag blijheid, ruimte en verbinding op. Het is mij veel waard om op een puur gelijkwaardige wijze met onze cliënten en mijn collega’s te werken: alles mag er zijn, alles kan op tafel komen. Wij zijn in staat cliënten contact te laten maken met hun authentieke delen. En dat is waar wij voor leven: jouw eigen unieke bijdrage aan deze wereld vol in het licht brengen. Ik kan ervan genieten: elke dag weer.
Heb je ook een verlangen om in contact te komen met je eigen kern, je eigen authenticiteit en zoek je daarvoor begeleiding: ik nodig je uit om eens kennis te komen maken. Mail . dan kunnen we een afspraak maken.
