Ik doe het wel alleen. Ken je ook zo’n persoon in jouw omgeving? Of misschien ben jij er zelf wel zo eentje. Mensen die geen hulp vragen, of misschien preciezer omschreven niet in staat zijn om hulp te vragen.

Deze mensen denken zelf dat ze autonoom reageren: ik heb geen anderen nodig. Dat is een overtuiging geworden. En het gekke is dat de omgeving (dus ook andere mensen) dit gedrag stimuleert en daar ook bewondering voor heeft.

Als personen met deze eigenschap geluk hebben, komen ze er ergens in hun leven achter dat het wel heel erg moeilijk is om echt in verbinding met anderen te komen. Dat bijvoorbeeld liefdesrelaties voor hen niet die voldoening geven die ze er zelf van verwachten.

Ik doe het wel alleen

Onder dit gedrag zit vaak pijn, verdriet en/of angst. Emoties die ontstaan zijn omdat er in de vroegkinderlijke tijd onvoldoende op hen is afgestemd en/of omdat bepaald gedrag en dus bepaalde delen van hen door hun ouders geparkeerd zijn. Dan was er geen optimale hechting. Het gevolg is dat er een angstig afwijzend of angstig vermijdend basisgevoel ontstaat. Logisch toch dat je niet weer een hulpvraag gaat stellen en dat je besluit het wel alleen te gaan doen.

Dat “autonome” gedrag blijkt dus een bescherming te zijn: bescherming van die delen die gekwetst zijn en die niet opnieuw gekwetst willen worden. Het is dus een schijn-autonomie. Want het grote, diepe verlangen is dat anderen er ook voor hen zijn als er een hulpvraag is.

In trajecten die wij met cliënten lopen is dat voor ons een graadmeter: als een cliënt weer een hulpvraag leert stellen worden wij blij. De weg terug is ingeslagen: als er hulp gevraagd kan worden is dat een beweging naar echte waarlijke autonomie.

Kan jij goed hulp aan anderen vragen? Of vind je dat moeilijk? Als je wilt ontdekken hoe je echt met jezelf en anderen in verbinding kunt komen, neem eens een kijkje op onze website.

Of neem contact met ons op.