“Ik vind het een rotwoord!”, bekende een dierbaar familielid toen we spraken over de opleidingen die wij tegenwoordig geven in de methode van Franz Ruppert. “Ik kan er niks mee en eigenlijk zet het mij op slot”.
Heftig
Hij doelde op het woord trauma waar veel meer mensen over struikelen als ze onze teksten op de website lezen, of onze nieuwsbrief. En waar ik voorheen nog eens kon schrikken van een reactie als deze, begreep ik het dit keer helemaal!!
Trauma klinkt heftig en zwaar en heeft bij de meeste mensen de associatie met een verkeersongeluk, of een vliegtuigramp of we denken aan de militairen die met PTSS terugkwamen en komen uit Bosnië, Afghanistan of Irak. Toch?
Grenzen
Eerlijk gezegd (niet verder vertellen) kan ik het woord na een aantal dagen in onze opleidingsgroep bij Franz zelf ook niet meer horen en worden er gelukkig binnen de groep ook grappen over gemaakt. Dat houdt het volgens mij gezond, een flinke dosis humor. Toon kent het wel na een paar dagen met vele pittige opstellingen: “ik kan het woord trauma niet meer horen!” roep ik dan. Ook wij hebben grenzen van wat er op den duur nog te behappen valt.
Stilte
En intussen vinden we het toch gewoon dat we eindeloos praten (zeuren, klagen) over onze fysieke pijnen en ongemakken. Ik kan er zelf tenminste écht wat van! Het is iets wat we kunnen aanwijzen en uitleggen. Het is meestal concreet en gaat vaak ook weer over. Wanneer het gaat om ziekten die chronisch zijn óf als het betekent dat er geen herstel meer is; dan worden we vaak stil. Dan voelen we ook onze onmacht.
Niets te zien?
En zo is het ook met psychisch trauma. Meestal is er aan de buitenkant niet veel te zien, in elk geval niet op het eerste gezicht. We zijn immers meesters in het verbergen van onze diepste pijn, ook voor onszelf. Toegeven dat we ook beschadigd zijn doordat er te weinig liefde was, te weinig aandacht, te weinig of geen grenzen, of te harde grenzen, geen begrip of geen steun. En zo kan ik het rijtje nog wel langer maken.
Blauwe plekken
Het levert blauwe plekken van binnen op waar heus wel een dun laagje over gaat van het leven zelf, maar dat o zo gevoelig blijft als erop gedrukt wordt door een opmerking of blik van een ander.
Nu
En daarom gaat trauma ook niet over vroeger. Trauma gaat over nu.
In het nu word je geraakt en ga je uit verbinding met jezelf en/of die andere persoon. Je bent van slag, raakt in paniek of word zomaar boos terwijl je dat niet begrijpt van jezelf.
Daarom kunnen we die blauwe plekken ook alleen maar vanuit het hier en nu bekijken en onderzoeken. Met liefde en compassie, begrip en aandacht.
En dan kan je helen. Iets tot rust brengen in jezelf wat pijn gedaan is en dat vraagt eigen tijd en tempo.
Wil je eens komen kijken HOE wij dat doen? Wees welkom op een van onze open avonden in Almen bij Licht & de Boer.
