Dat voor velen beladen woord: trauma. Een woord dat sommige mensen afschrikt, anderen ervaren de lading van dat woord als ernstig, en weer anderen vinden het overdreven of zijn er zelfs bang voor.
En wij gebruiken dat woord juist wel, om aan te geven dat het inderdaad ernstig is wat ons in het verleden is “overkomen” en hoe we daar op gereageerd hebben. En vooral ook om aan te geven dat de gevolgen van trauma groot en levenslang zijn. We spreken hier over een “verwonding” van de psyche, een verwonding van je identiteit, een psychotrauma. “Een scheur in de ziel”, zei iemand laatst zo treffend.
Door traumatische gebeurtenissen verlies je aan identiteit. Je wordt minder sterk in het creëren van je eigen leven, past je aan en leeft veelal vanuit overlevingsstrategieën die ooit nodig waren. Het zijn als het ware de dromen waar je afscheid van neemt of genomen hebt: je schikt je in je “lot”, en accepteert dat die dromen voor jou nooit werkelijkheid worden.
Lang gold dat ook voor mij en elke dag ervaar ik de hardnekkigheid van bepaalde patronen. En toch is er ook een deel in mij dat nooit opgeeft. Een deel dat blijft zoeken naar antwoorden op vragen. Een zeer gezond nieuwsgierig deel dat bezig blijft antwoorden te vinden op de vraag: “wat is er in mijn leven werkelijk gebeurd en welk effect heeft dat op mij gehad?”
Met de antwoorden krijg ik meer begrip voor mijn gedrag in mijn leven. Zo kom ik meer in aanraking met de pijn die deze gebeurtenissen mij als baby en kleine jongen opleverden en kan ik steeds meer delen uit mijn vroege jeugd in mijn leven welkom heten. Kortom mijn “ik” word sterker en mijn emotionele afhankelijkheid minder groot.
Hoe werkt dat?
We brengen je nog een keer terug naar jouw levensverhaal. Waar heb je als baby in een pré-, peri- en postnatale fase behoefte aan? We maken een rijtje:
Behoeften van een baby
- gevoed worden
- verzorgd worden: fysiek, kleertjes, emotioneel, mentaal
- lichamelijk contact: knuffelen, strelen
- vastgehouden worden
- oogcontact hebben
- begrepen worden
- aangemoedigd wordenhet gevoel krijgen dat je echt bij iemand hoort
- welkom worden geheten als de persoon die je bent
En dan kun je voor jezelf nagaan in hoeverre dat voor jou gold. En daarbij speelt je geheugen een rol:
- er zijn volwassenen die zeer weinig tot niets weten over bepaalde perioden in hun leven
- in hoeverre zijn het jouw eigen ervaringen of zijn het weetjes op basis van dat wat er aan jou verteld is
- jouw vader en moeder hebben per definitie andere ervaringen t.o.v. jou dan jijzelf
Kortom er valt voor velen van ons nog iets te ontdekken als je dat wilt. Dat zeggen we steeds weer: als jij dat wilt.
En waarom zou je dat willen?
Omdat jouw huidige gedrag voor een heel groot deel bepaald wordt door dat wat jij in je vroege kindertijd hebt meegemaakt. Dus ook de onmogelijkheid om je te verbinden, verlatingsangst of bindingsangst zijn gedragingen en gevoelens die voortkomen uit je kindertijd.
En………. trauma en overleving geeft een grotere kans op ziekte op latere leeftijd. Daar is steeds meer informatie over. In een volgend artikel over het werk van Nadine Burk gaan we daar verder op in.
Herstel mogelijk?
Jazeker. Alleen al het herkennen en erkennen van dat wat er gebeurd is, is een eerste stap naar heling. Andere stappen gaan over integratie van deze afgesplitste delen.
Hoe doen jullie dat dan?
Jij draagt, zonder dat mogelijk te beseffen, een schat aan gegevens met je mee. Alles wat jij in jouw leven ervaren hebt zit in jouw lichaam in bewuste en onbewuste vorm opgeslagen. Via een methodiek die we Interactieve Zelf-Resonantie noemen (IZR), ga jij jouw realiteit, jouw biografie, aan het licht brengen. Wij begeleiden jou bij die zoektocht.
Op deze wijze ben jij bezig jouw identiteit te herstellen.
Geïnteresseerd?
Kom eens naar 1 van onze informatieavonden. Daar vertellen we je wat er in jouw geval mogelijk is, welke stappen jij zou kunnen zetten en je doet meteen een kleine ervaring m.b.t. IZR op. Voor data: zie de homepage van onze website.
