En zo leven we alweer naar het einde van oktober 2020 toe en genieten wij van een herfstvakantie. De aangescherpte maatregelen met betrekking tot het corona beleid zijn afgekondigd. En daarover lees, zie en hoor ik veel weerstand van diverse groepen in de maatschappij:
- Restauranthouders vechten voor hun overleving en roepen de hulp van de rechter in.
- Hier en daar organiseren cafés, laten we het maar ‘coronafeestjes’ noemen.
- Werkers in de zorg die nu al aangeven dat de nood hun tot de lippen staat.
- Nog steeds mensen die ontkennen dat er iets aan de hand is: corona = flauwekul, niet erger dan de griep; mondkapjes helpen niet dus waarom zou ik die dragen.
- De reacties richting parlementariërs en journalisten worden agressiever.
- Jongeren huren hotelkamers af, of zitten in de herfstvakantie gezamenlijk in een vakantiehuisje en vieren daar hun feestje.
- De koning die er vandoor gaat en ….. een dag later terugvliegt
De onverdraagzaamheid viert hoogtij.
En aan de andere kant zie en hoor ik een realiteit waar alles mijns inziens om draait:
- Een stijgend aantal corona gerelateerde ziekenhuisopnames waardoor de reguliere planbare zorg nu al afgeschaald wordt. Er is nu, eind oktober, al 40% minder capaciteit beschikbaar in sommige ziekenhuizen.
- Als we er niet in slagen het aantal besmettingen en dus het aantal corona gerelateerd ziekenhuisopnames te laten dalen dan neemt die afschaling van de reguliere zorg dramatische vormen aan: vooruitzichten van 60-70 % zijn genoemd.
- Naast corona overlijdens zal dit ook patiënten met andere aandoeningen het leven kosten.
En probeer dan maar eens midden in die storm stil te blijven staan.
Je niet angstig, gefrustreerd, boos, verontwaardigd, machteloos, hulpeloos, alleen, afgewezen, agressief en /of verdrietig te voelen. Een rollercoaster van gevoelens gaat er soms door mijn lijf. Hoe is dat bij jou?
Ik weet wel dat deze gevoelens in mij te maken hebben met trauma’s en/of andere noodoplossingen die mijn brein gemaakt heeft op voorgaande vergelijkbare gebeurtenissen in het verleden. We noemen die aanpassingen met een verzamelnaam overlevingsstrategieën.
Belangrijk om te begrijpen, die gedragingen zijn (en dat is kort door de bocht) trauma gerelateerd. Zo herken ik in de volgende trauma gerelateerde gedragingen:
- het bagatelliseren en ontkennen van de ernst van de situatie
- wegvluchten van de realiteit en jezelf verdoven: met o.a. alcohol, andere drugs, feesten
- agressief gedrag richting anderen: die worden tot schuldigen gemaakt
- in de politiek het kiezen voor partijen die een rigoureuze aanpak voorstaan of zelfs bewust op ontwrichting aansturen
- fragmentarische waarneming: niet het gehele plaatje meer kunnen overzien en ageren tegen maatregelen die in de ogen van die mensen discutabel zijn
- eenzijdige zoeken naar de oplossing: het corona-vaccin
- het denken dat er een samenzwering tegen de mensheid uitgerold wordt
Iedereen, ook ik, heeft daar een eigen methode van overleving in ontwikkeld. Meestal onbewust, soms bewust. We hebben moeite de huidige realiteit te accepteren en kunnen geen prioriteiten meer onderscheiden.
En dat brengt mensen dan direct weer, als een stimulus respons, in verbinding met de gebeurtenissen uit onze jeugd. Een periode waarin we naast het vaak prettige leven waarin we onbekommerd kind konden zijn ook hebben ervaren dat:
- er niet altijd voldoende liefde en aandacht voor ons was
- we niet altijd gehoord en gezien zijn
- wij ons noodgedwongen moesten aanpassen, we konden immers geen kant op
- we klaargestoomd werden, ook juist door het onderwijs, voor vooral het goed kunnen vervullen van een economische rol later in de maatschappij
En was en is er aandacht voor:
- jezelf als kind met je eigen gedachten en gevoelens
- je eigen vreugde bij het spelen en het uitleven van creativiteit. Een creativiteit die ver buiten de vastgestelde kaders ging
- het ontwikkelen en beleven van je fantasie en verbeelding
We zijn allemaal wel ergens tussen de wal en het schip gevallen en hebben van veel van wat ons spelenderwijs zo veel vreugde en geluk schonk ingeleverd. We hebben ons aangepast aan een maatschappij, waarin niet GELUK het grootste goed was, maar BEZIT. Waarin niet de innerlijke beleving voorop stond en staat, maar het vergaren van zoveel mogelijk materie. En dan zijn we nu aangekomen op een punt waarop we allerlei signalen ontvangen van “tot hier en niet verder”.
Kijk naar de klimaatcrisis, die er voor sommigen niet is, kijk naar de corona crisis die door velen ontkend wordt, kijk naar de financiële crisis, de crisis in de ouderenzorg en gezondheidszorg. Kijk naar de werkeloosheid die om zich heen grijpt. De werkeloosheid herkennen we wel omdat die ons bestaansrecht direct aantast.
Velen willen maar één ding: terug naar het oude normaal. Het oude normaal dat er juist voor gezorgd heeft dat we op dit moment in meerdere crisissen tegelijk zitten.
In mijn beleving kunnen we maar één ding doen: terug naar jezelf.
En jezelf afvragen: waar ben ik mijzelf kwijtgeraakt? En antwoorden vinden op de vragen: wat maakt mij werkelijk gelukkig? Waar heb ik behoefte aan, en wat voor een soort samenleving hoort daarbij?
Dat is het proces waar ook wij doorheen gaan en waar ook wij van Licht & de Boer, Machteld, Toon, Daniëla en Anja en op wat meer afstand Joan en Jan antwoorden op proberen te vinden, voor onszelf en voor de kleine werkgemeenschap die wij vormen.
Om die antwoorden te vinden gebruiken we de theorie van IoPT en onderzoeken we met behulp van resonantie processen waar wij ons zelf verloren hebben en komen we tot inzichten hoe we ons zelf terug kunnen vinden en vorm kunnen geven, zodat we een andere samenleving kunnen creëren. Een samenleving die gericht is op gelijkwaardigheid en empathie. Op zorg voor de ander.
Het vraagt tijd, geduld en doorzettingsvermogen. En daarin ondersteunen we elkaar.
Wil je ook de eerste stappen op jouw weg zetten en onderzoeken waar jij een afslag genomen hebt die je niet gelukkiger heeft gemaakt? Kom eens langs en kom je oriënteren hoe wij dit aanpakken. De volgende kennismaking met IoPT vindt plaats op 1 en 2 december 2020. Lees er hier meer over.