Schatzsuche bei Kindern

In het werk dat wij doen zijn we veel met de aandacht bij anderen. Dat maakt het risico groot dat je accu leeg raakt.

Hoe voeden wij ons zelf; hoe voed ik mij? Ook dit is weer een individueel en volledig uniek proces. Er zijn een paar mensen die mij inspireren en vandaag stel ik graag Gerald Hüther aan je voor. Gerald, opgegroeid in de DDR, is hersenonderzoeker = Gehirnforscher in het Duits. En hij heeft zijn wetenschap over de vorming van onze hersenen gekoppeld aan het effect van de omgeving op de hersenen. Welke invloed heeft de omgeving op de vorming van onze hersenen?

De vorming van de hersenen

Een interessante vraag, waar niet vaak bij stil wordt gestaan. Het lijkt erop dat de vorming van onze hersenen een afspiegeling zijn van de omgeving waarin we opgroeien. Onze hersenen zijn vrij plastisch en dat betekent o.a. dat we tot op hoge leeftijd ons gedrag kunnen veranderen. Daarmee komt de uitspraak: “Zo ben ik nu eenmaal” in een ander daglicht te staan. Ik voeg er altijd aan toe: “geworden.” En dan zie je soms mensen even schrikken.

Het is al langer bekend dat onze hersenen plastisch zijn. Er kunnen tot op hoge leeftijd nieuwe zenuwbanen/wegen aangelegd worden en banen/wegen die niet meer gebruikt worden verdwijnen weer. Wil je daar meer over lezen, zoek dan op internet op het woord pruning en het tegengestelde

Schatzsuche: contact met kinderen

Vandaag vraag ik je aandacht voor de manier waarop volwassenen met kinderen in contact zijn, hoe zij daarbij kijken en praten, en welk effect dat heeft op de vorming van de hersenen bij kinderen. Dat wat Gerald in bijgaand videootje vertelt is zo fundamenteel voor het opgroeien van een kind. Als volwassenen een kind voortdurend beoordelen hoe het zich ontwikkelt, hoe hij/zij speelt, zich gedraagt etcetera, dan leert het kind om op diezelfde gedissocieerde manier naar zichzelf te kijken.

In plaats van te beoordelen hebben we als volwassene ook de kans om naast het kind op de grond te gaan zitten en te vragen hoe hij/zij dit bedacht heeft en hoe hij/zij verder gaat met bouwen, kleuren etc., of dat het misschien al af is. We kunnen het kind stimuleren een eigen creatie te maken.

Dat in tegenstelling tot een vader die aan het eind van de dag moe thuiskomt. En een enthousiaste zoon die voor hem staat en aan zijn vader wil laten zien wat hij gebouwd heeft. Vader zakt op de knieën en gaat ook bouwen en bouwt een tweemaal zo groot bouwwerk. Wat heeft papa gedaan? Papa heeft zichzelf aan de wereld laten zien ten koste van zijn zoon. Pijnlijk.

En niets is menselijker dan dat. Ook ik heb vroeger als vader te veel aandacht van mijn kinderen gevraagd in plaats van ze te stimuleren om hun eigen weg te gaan en te ontdekken. Dat doet pijn, maar dat is wel wat er gebeurd is.

Herstel en uitdagingen

Herstel is altijd mogelijk. En dat geeft mij moed om door te gaan. Wij, als volwassenen, ik als vader van, wij zijn niet volmaakt. Ik worstel ook dagelijks met mijn uitdagingen. En daarom is het voor mij ook zo wezenlijk om op een gelijkwaardige basis met onze cliënten werken.

Geniet van het filmpje van Gerald Hüther: voor mij een inspiratiebron.

Wil je in volledig contact met ons eens een kijkje nemen in je eigen geschiedenis en eens onderzoeken welk wat er onder dat ongewenste gedrag van jou huist? Kom eens een keer aanwaaien voor een vrijblijvend gesprek en dan zien we wat eruit voortkomt.

Je weet ons te vinden: www.lichtdeboer.nl

En nu kijken naar het filmpje Schatzsuche bei kindern, het duurt slechts 3 minuten.