De prachtige herfstkleuren nodigden mij uit om in het bos vlakbij nog een ronde te lopen voor de schemer. Twee moeders met kleuters doen verstoppertje en de twee kinderen rennen net weg wanneer ik langsloop. De moeders met de handen voor hun ogen op een bankje, grinnikend want de twee kleintjes verraden zich al snel met krakende takken en gegiechel. Hoe leuk is het om je verstoppen en hoe spannend om gevonden te worden.
Want daar is het om te doen, gevonden worden door een blije mama of papa: hier ben ik!!
In de talrijke opstellingen zien we het vaak, kind-delen die zich verstopt hebben en die al heel lang wachten om gevonden te worden. Kind-delen die afgesplitst zijn omdat het ooit té spannend was, te bedreigend of te onveilig. Kind-delen die daar bevroren zijn en in de tijd wachten. Zoals een deelnemer laatst zei: “Waar ben ik gebleven?”
Weer contact maken met een afgesplitst deel van je oorspronkelijk ik en deze ik (in stappen) terughalen, kan alleen met heel veel geduld, afstemming en compassie. Dit is het werk dat mensen doen als ze bij ons komen met een vraag voor een resonantie-werk, vaak nog opstelling genoemd.
Het is ook ‘hard werken’ zoals we dat noemen, vaak met klotsende oksels, tranen en soms ook weerstand. Omdat het zo kwetsbaar is om die delen te ontmoeten die je verloren bent en waar je afscheid van hebt genomen omdat het niet anders kon. En soms is het zelfs zo dat zo’n afgesplitst eigen deel niet herkend wordt of dat de cliënt nog geen contact met het deel kan maken. Het laatste kan een gevoel van leegte geven.
En hoewel het incompleet voelt en we allerlei strategieën verzinnen om dit lege gevoel te omzeilen, te compenseren zoals je wilt, telkens weer komen we opnieuw bij diezelfde kindpijn uit.
Neem mij aan zoals ik ben, Take, o take me as I am
wek in mij wie ik zal zijn, summon out what I shall be;
druk uw zegel op mijn hart set your seal upon my heart
en leef in mij and live in me.
Een tekst van John L Bell die mij telkens opnieuw ontroert. De tekst vertelt het al: dit terughalen en herinneren en opnieuw ontmoeten gebeurt in een samen, in de aanwezigheid van een ander. Ik word gezien in wie ik ben.
In elk resonantiewerk dat wij doen, of beter: in elk werk dat mensen doen onder onze begeleiding in een groep of individueel, is het de vraag of het hart geopend kan worden naar die bevroren delen in ons. Je openen naar jezelf zodat we er met alles erop en eraan, met al onze hebbelijkheden en wonden, met onze geschiedenis er mogen zijn.
Dat is completer worden, schoner noemen anderen dat en weer een ander noemen het helen.
Verstoppertje spelen hoeft dan niet meer, niet voor jezelf en niet voor anderen. Natuurlijk speel je wél graag verstoppertje met kinderen of kleinkinderen in het bos of in het park, zodat zij mogen ervaren dat ze écht gevonden worden.
Onze volgende 10-daagse IoPT opleiding volgens de methodiek van Franz Ruppert start in januari 2020 waarin je naast je eigen proceswerk ook een theoretische onderbouwing krijgt aangeboden. Resonantie werk wordt afgewisseld met oefeningen voor jezelf. Na deze 10-daagse kun je als vervolg ook een dag 1 op 1 werk doen: waarin je leert een ander te begeleiden middels deze krachtige methodiek.
