“Heerlijk om weer thuis te zijn schrijft m’n zoon van 21 in de App” en even denk ik wat bedoelt hij. Hij is helemaal niet thuis maar op z’n studentenkamer in Wageningen. En dan ineens realiseer ik me dat dit is wat hij zijn thuis noemt. In Wageningen voelt hij zich thuis en dat is fijn om te lezen en tegelijkertijd voel ik een leegte in mij. Een leegte van het zorgen voor, een leegte van mijn veranderende rol als moeder. Ik realiseer me dat er de afgelopen jaren een proces in gang is gezet wat onomkeerbaar is. Ik ben niet meer elke dag betrokken bij zijn leven. Hij weet dat als hij omkijkt ik altijd “achter” hem zal staan. Dat ik hem support en onvoorwaardelijk van hem hou. Maar elke stap die hij zet en alle besluiten die hij neemt daar ben ik geen onderdeel meer van. En dat is een gezonde autonome beweging. 

Support heb ik altijd een belangrijke waarde gevonden in de opvoeding maar ging veelal hand in hand met zorgen voor. En dat laatste is niet meer nodig, hij redt zichzelf en als het emotioneel, fysiek of mentaal even tegen zit kan hij achterom kijken en zal ik er altijd voor hem zijn. Maar mijn moederliefde voelt een leegte en in die leegte ook verdriet om dat wat niet meer is. En tegelijk voel ik dat ik deze liefde nu aan mezelf mag geven en wat ik over heb mag delen met alle lieve mensen die op mijn pad komen. En dan hoor ik op de radio “foto van vroeger” van Rob de Nijs en realiseer ik me dat dit van alle tijden is. Voor mijn eigen proces heb ik voor z’n 21ste verjaardag een foto album gemaakt van de eerste 21 jaar van zijn leven. Om niet alleen fysiek maar ook intern te voelen dat hem nu alle ruimte geven het enige juiste is. En dat ik zelf voor het deel dat de leegte zo voelt mag zorgen.

Door de oefeningen en ervaringen tijdens mijn NLP opleiding en de verschillende opstellingen van het verlangen middels IoPT heb ik zicht gekregen hoe dit patroon “van zorgen voor” in mij terecht is gekomen. En inmiddels weet ik dat de leegte in de kinderjaren is ontstaan en dat ik een gedragspatroon “van zorgen voor de ander” heb ontwikkeld om mezelf een bestaansrecht te geven.

Mooie maar soms ook pijnlijke inzichten omdat ik kan zien wat het harde werken me gebracht heeft maar ook wat het me heeft gekost. Ik ben elke dag dankbaar dat ik dit proces ben aangegaan en zo systemische patronen herken en me bewust ben dat ik dit niet aan de volgende generatie wil doorgeven. Daar waar ik mijn leegte zelf draag en vul, voelt mijn zoon de ruimte om zijn leven te leven zoals hij dat wil en is Wageningen nu zijn thuis.