7 juli: de zomervakantie is aangebroken. Gisteravond nog tot laat doorgewerkt met resonanties, bij uitzondering tot ’s avonds 8 uur. En toen daalde de rust neer.

Geen afspraken meer in de agenda. Er is een grote leegte, die ik zelf mag vullen. Mijn eigen wensen en verlangens kunnen tot uiting komen.
Het is voor mij en mijn collega’s even genoeg. Na al die aandacht die er van ons naar anderen ging, mag de aandacht nu meer naar onszelf gaan en naar onze naasten. En mogen wij de dagen vullen, met dat wat ons vervult: bergen, het buitenland, familie, duinen en zee en gewoon lekker thuis. Andere beelden, andere geluiden, smaken en geuren komen ons al tegemoet. Als een waterval komen al die zintuigindrukken binnen en wij mogen ons eraan laven.

Tijd voor mijzelf: niet mijn gevoelens laten bepalen door het nieuws. Even stop zeggen tegen social media, nieuwszenders. Stop zeggen tegen nieuws over crisissen, tegen de angstcultuur die alweer gevoed wordt door voorbereidingen op het prikseizoen in de herfst. Ik vermaak mij, na een korte vakantie, met mijn huisdieren, met mijn groentetuin, met mijn fietstochtjes, met een praatje hier en daar. Een nieuwe tijd ontdekken door mij in mijzelf te keren.

Stef Bos vertolkte dat al in het voorjaar van 2020 in het nummer Lente vers 2020. Voorjaar 2020: de angst voor de onzichtbare tegenstander die door de stille straten sloop. t’is nog maar zo kort geleden. En de impact duurt nog steeds voort en wordt hier en daar alweer aangewakkerd. Vanmorgen sprak ik nog een bijna 80-jarige mevrouw die erover klaagde: de mensen in haar vriendengroep zijn nog steeds bang, geen verjaardagsfeestjes meer, minder fysiek contact, alert zijn bij hoesten van een ander etc.

“Wij moeten met andere ogen leren zien en afstand nemen van alles om te weten wat je mist als het er niet meer is.” Aldus Stef.

Ik wens je een goede bezinning in de vakantieperiode.