De zomervakantie loopt teneinde.
De stilte en de leegte waarmee ik de vakantieperiode inging, mogen zich weer vullen met ook externe prikkels. In deze periode waren er veel reflectiemomenten. Momenten die mij het verdriet over verlies lieten voelen. De eenzaamheid, maar ook de verbinding met de natuur en mezelf: een palet aan gevoelens en emoties die ik ervoer. En dat was waardevol voor mij.
Een van de geschenken nu ik ouder word, is dat er steeds meer herinneringen zijn die mij als een film opnieuw laten ervaren hoe ik het toen ervoer en hoe ik er nu tegen aankijk. Dat is voor mij groei: gebeurtenissen uit het verleden door de huidige bril bekijken, en dat allemaal zonder oordeel.
En nu kan ik de blik ook weer meer naar buiten richten. Vanmorgen was ik er vroeg uit en fietste ik door de bossen en velden die mijn woonplek omgeven. Het was koel en vochtig: de spinragjes tussen de grote grassprieten hadden hun best gedaan om bewust of onbewust zoveel mogelijk vocht te vangen. Dat is voor mij altijd een mooi gezicht. Vooral als de zon haar gouden penseel daar ook nog eens op laat vallen. Een ander verschijnsel wordt gevormd door de paddenstoelen. Deze schimmels waren dit jaar door de vele regenval al vroeg zichtbaar.
Eind augustus ‘23
In de ochtendkoelte rook het vochtig. Ik kon de herfst ruiken en er waren meer tekenen dat we in een ander seizoen belanden. Naast de paddenstoelen zie ik de eerste blaadjes vallen, vallen de beukennootjes en eikels naar beneden. Ik moet je eerlijk zeggen dat het mij ook best een fijn gevoel geeft, de komende langere avonden die steeds minder licht toelaten.
Maar nu nog even niet.
Vandaag nog even fijn naar buiten. Daar kan ik nog steeds enthousiast van worden.
En dat we weer beginnen met onze trainingen spreekt mij ook aan. Dan voel ik weer het enthousiasme van dat kleine mannetje dat altijd uitkeek naar de eerste schooldag na een vakantieperiode.
Ik ga de komende periode velen van jullie weer zien. En dat doet me plezier.
Ik ga er een mooi najaar van maken. Doe je mee?
