Dit keer een blog waarin ik ánderen aan het woord laat. Mensen die elk in andere woorden vertellen hoe zij zich bewust werden dat ze tot dan toe niet voor zichzelf leefden, maar voor anderen. Een onbewuste keuze gemaakt op een jonge leeftijd als kind, ook wel imprint genoemd.
“Ik heb van troosten mijn beroep gemaakt”, zei een deelnemer tijdens zijn opstellingswerk in de IoPT opleiding. “Daar ben ik van jongs af aan heel bedreven in. En aan de ene kant gaat mij het goed af en voel ik kwaliteit, aan de andere kant lijkt het ook of ik telkens weer iets van mijzelf inlever.” Een levensthema dat vaak genoemd wordt door deelnemers en dat zich ook regelmatig laat zien in persoonlijk werk, en waar ik zelf ook veel in herken. Heel jong begrijpen als kind dat jouw komst een ander verdriet of gemis compenseert en daar een deel van jezelf voor opgeven of parkeren.
Zo noemde een coachee afgelopen jaar bovenstaande titel. “Ik was toegestaan geluk”, vertelde ze. “De kaders waarin mijn streng christelijke ouders waren opgegroeid en ikzelf ook opgroeide, waren zo strak en vastomlijnd dat er geen ruimte was voor genieten. En toen kwam ik.” Een kind dat vanaf het begin de taak op zich nam om ervoor te zorgen dat er ook blijdschap en vreugde mocht zijn. Om altijd voor de zonnestralen in huis te zorgen, omdat er door verlies en dogma zwaarte en spanning aanwezig was. Een taak die hoe dan ook door een jong kind onbewust aangenomen wordt en een te grote is taak om te vervullen.
En natuurlijk is er ook een andere kant aan deze medaille. Kwaliteiten worden ontwikkeld, gewaardeerd en ook bevestigd door de omgeving. Wie heeft niet graag een stralend middelpunt in haar midden? Eén die weet te verbinden, die van aanpakken weet en altijd precies aanvoelt wat de ander nodig heeft. Maatschappelijk gewaardeerd en dat houdt het patroon prima in stand. Hier lijkt toch niks mis mee?? Toch? Waar doen we moeilijk over.
Dat er intern vaak een andere wereld beleefd wordt, vertelt Iris de Hond (1978), pianiste, onlangs in een interview in Trouw. ”Ik was het meisje dat alles goed zou maken. Toen ik zeven was, wilde ik iedereen maar kusjes geven. Misschien was het onbewust een poging om verdriet weg te nemen.” Toen ze op jonge leeftijd misbruikt werd door de man van het gastgezin tijdens haar vooropleiding van het conservatorium, beschermde ze haar ouders door dit niet te vertellen. Ze overleefde een aantal maanden op straat, was dakloos en vroeg geen hulp. Een diep ingesleten patroon waarin ze zich verantwoordelijk voelde voor haar ouders.
En natuurlijk knakt er iets op een dag en is dit patroon dat zich ook in werkrelaties of partnerrelaties weerspiegelt op den duur niet vol te houden. Een burn-out of uitputting is vaak het gevolg en dat vraagt om bewustwording en erkenning van diepe patronen. Daar waar je voor jezelf mag gaan leven, voor jezelf mag gaan staan, je eigen ruimte mag innemen, gaat het om terugnemen van een stuk identiteit. Zodat er op een andere manier gerelateerd kan worden met onze omgeving. Dit keer zónder jezelf weg te geven, maar met behoud van je unieke eigen deel.
Aan deze ontdekkingsreis werken wij met onze deelnemers in onze opleidingsjaren Persoonlijke ontwikkeling. Waarin we Identeitsgerichte opstellingen (IoPT) en NLP met elkaar verbinden. Zodat je meer en meer jezelf terugvindt en jezelf kunt worden, op een gezonde en liefdevolle manier.
